Wojny bobrowe – seria potyczek zbrojnych, jakie miały miejsce pomiędzy rokiem 1609 a 1701 w Północnej Ameryce, które toczyły się pomiędzy Irokezami, a Francuzami z Nowej Francji oraz z ich indiańskimi sprzymierzeńcami. W wojnie bobrowej strona atakującą byli Irokezi, choć Francuzi w ostatniej jej fazie próbowali przejąć inicjatywę, podejmując kilka ekspedycji na terytoria Irokezów.
Przyczyną rozpoczęcia przez Irokezów wojny było wyczerpanie się zasobów zwierzyny łownej, głównie bobrów na ich terenach łowieckich. Próbowali oni w sposób zbrojny opanować nowe tereny, zmuszając zamieszkałe na tych terenach plemiona indiańskie do dostarczenia skór lub opuszczenia terenów łowieckich. W czasie wojny bobrowej eksterminacji uległo kilka plemion indiańskich, między innymi Huronów na północy.
W starciach z Francuzami Irokezi unikali walnych bitew, stosując taktykę partyzancką i dokonując szybkich rajdów małych oddziałów na z góry opatrzone cele. Ofiarami ich ataków stawały się niewielkie osady i misje jezuickie, a często pojedyncze farmy. Sporadyczne akcje zbrojne organizowane przez regularne formacje milicji francuskiej zwykle trafiały w próżnię. Jedną z największych tego typu akcji była wyprawa 1200-osobowego oddziału milicji prowadzonego przez gubernatora generalnego Nowej Francji Daniela de Rémy, która zakończyła się zniszczeniem kilku opuszczonych wiosek i schwytaniu paru maruderów, nie osiągnąwszy żadnych celów strategicznych. Wojna Bobrowa zakończyła się w 1701 wraz z podpisaniem wieczystego pokoju pomiędzy Irokezami i Francuzami. W wyniku tego układu Irokezi zwrócili swe zainteresowania na zachód.