***

I niechbym krwią tych,

co kąpali swe dłonie w krwi waszej,

mogiłę waszą poświęciła.

I niechbym łzami tych,

co przelali morze łez waszych

rany wasze obmyła.

I niechbym cierpieniem tych,

co zakuli w kajdany cierpienia was,

za krzywdę waszą zapłaciła.

I niechbym życie tych,

co gasili iskrę życia waszego

w ogień ofiary całopalnej rzuciła.

Cóż bym osiągnęła?

Cóż bym dostała?

Czy krew przelana

może znów w żyłach zatańczyć.

Czy łzy co spłynęły

mogą zniknąć bez śladu?

Czy cierpienia doznane 

może zabrać wiatr?

I przecież iskry zgaszonej

nie mam mocy skrzesać znów.

I kim bym się stała?

I czym bym była?

Byłabym jak ta,

na których mścić się chciałam.

Byłabym duchem śmierci,

istotą zatracenia.

Zamiast nieść sprawiedliwość,

niosłabym cierpienia.

Umarła za życia,

niegodna waszego spojrzenia.

Bo nie mym prawem zemsta 

mym prawem walka w miłość orężna.

Ofiara z siebie dla was

i jedność z istotą życia.