wyznanie białego człowieka

Przybyłem z daleka

z kraju,

którego nie znasz

Ujrzałem ciebie

i twą krainę.

Ujrzałem piękno,

dla którego mowa ma 

nie znała słów.

W niewiedzy swej

i ignoranci,

w zapatrzeniu

w samego siebie,

nazwałem je złem

i napiętnowałem śmiercią.

I przez wieków tyle

niosłem zniszczenie,

bez najmniejszego

drżenia serca,

niszczyłem wszystko, co miałeś,

począwszy od ziemi 

i jej stworzeń,

kończąc na tym, co twym mianem.

Przelałem twą krew,

wyśmiałem świętości.

A teraz stoję na szczycie

swojej potęgi

w blasku świata,

pełen pychy i zuchwały,

otoczony milionami

a jednak sam.

Patrzę na ciebie,

na twój upadek i udrękę.

Lecz lękam się spojrzeć w Twoje oczy,

bo wiem,

że ujrzę w nich

mą podłość i małość

i twą heroiczną, niezłamaną potęgę.

Wiem, że ujrzę w nich 

blask nowych dni.